یارب الحجه
باتسلیت سالروز شهادت امام حسن عسکری علیه السلام به کلامی از حضرت اشاره کنیم:
دو خصلت است که بالاتر از آنها چیزی نیست. ایمان بخدا و نفع رساندن بدیگران..
ایمان حقیقتی است قلبی و جوانحی و نفسانی..اما اثرش در عمل جوارحی شخص باید ظهور پیدا کند..و گرنه ادعایی بیش نخواهدبود.. پس مهرورزی بدیگران اساسا نشانه ایمان قلبی است و شاید همین است که برآورده ساختن حاجات مومنان از بالاترین مستحبات دانسته شده و این همان ظهور بندکی است در همه زندگی ادمی یعنی همیشه در نماز بودن...رزقناا.. وایاکم انشاا....
یا معبود.
نمازنشانه بندگی ما در برابر خداست و در این میان شاید نماز صبح نماد پررنک تری از بندگی باشد چه اینکه اتصالش با سحرگاهان و بین الطلوعین بر رمز ورازش میافزاید و ای کاش زندگی ما اینگونه بی نصیب از این برکات نمیشد...
اما بندگی رنگی است منتشر در کل زندگی و حوادث آن که خود محتاج نگاهی دیگر است.. نگاهی که در آن همه چیز را از سوی او ببینی و در نتیجه در مقابلش سر تسلیم فرود آورده و در رضایت کامل درونی باشی..و چه زیباست این نگاه..
حکایت سعدی علیه الرحمه از بایزید بسطامی این مطلب را خوب میرساند که:
بایزید از حمام برگشته بود که در مسیر همسایه ای باشتباه ظرف خاکسترش را از پشت بام بر سر او ریخت .. بایزید نه تنها زبان به شکوه نگشود بلکه خدای را شکر کرد که خدایا من که مستحق عذاب اتش تو هستم و تو لطف کردی که تخفیف دادی و به خاکستری بسنده نمودی!
بگفتا که من لایق آتشم....زخاکستری روی در هم کشم؟
در انتظارنظرات شنیدنی شما هستم....
سخنی از مرحوم ایه ا.. بهجت:
همین امور ساده و آشکار مثل نماز بعضی را به سماوات میرساند.. و برای عده ای هیچ خبری نیست! برای بعضی اعلی علیین است و برای بعضی هیچ معلوم نیست که آیا این معجون شور است یا شیرین....
بله.. آب در کوزه و ما تشنه لبان میگردیم...از خدا میخواهم که توفیق درک همین امور ساده را بما عنایت فرماید....