می معرفت

آدمی  موجودی است که دچار خطا و گناه میشود اما خدای مهربان همواره راه برگشت را برایش باز گذاشته است و از این جهت به او امنیت کامل بخشیده است.در هیچ شرایطی بنده خطاکار احساس ناامنی نمیکند بلکه میداند که با خدایی خطاپوش و رووف روبروست.در آیه ۵۳ سوره زمر میفرماید: 

قل یاعبادی الذین اسرفوا علی انفسهم لاتقنطوا من رحمه ا...ان ا...یغفرالذنوب جمیعا  یعنی به بندگان من که به خویشتن ظلم کرده اند بگو که از رحمت خدا ناامید نباشند که او همه گناهان را میبخشد!

بنابراین در بخشش الهی تردیدی نیست.آنچه لازم است معرفت آدمی به این امر است.این که خدایت را به این درجه از بخشندگی بشناسی و بدانی که امن ترین جا برای بنده خطاکار همان آغوش پروردگار اوست! گویا هدف اصلی همین است که آدمی باین شناخت دست یابد و خود هم آینه خدانما شود. او هم امنیت بخش بدیگران باشد.کلام او و نگاه او برای دیگران آرامش بهمراه بیاورد. و اینچنین است که مظهر صفات الهی میشود و البته خداوند خود بیش از همه ناظر بر اوست و باو اطمینان میدهد که هیچ نگرانی نداشته باشد زیرا از همه امور او باخبر است و همین برای آدمی کافی است.چرا که تنها خداست که آگاهیش کارساز است اما اطلاع دیگران دردی را دوا نمیکند.آری شناخت و معرفت این حقایق در مورد خداوند است که سبب آرامش و رشد حقیقی آدمی است.

هاتفی از گوشه میخانه دوش

گفت ببخشند گنه"می" بنوش!

@namazesobh