باده جان

 وجود آدمی بگونه ای آفریده شده است که جز با ارتباط و اتصال به خالقش آرام نمیگیرد.البته این ارتباط بصورت تکوینی در اصل خلقت او  هست اما خداوند در فاصله زندگی دنیا این فرصت را به آدمی داده است تا خود به این امر واقف شود و اختیار و آگاهی خودش را از این طریق اعمال نماید.لذا یکی از مهمترین اهدافی که در زندگی انسان دنبال میشود رسیدن به این آگاهی و معرفت است.معرفتی که همه وجود او را سامان میبخشد و به تعبیر دیگر یکنوع رهایی و خوشی واقعی  نصیب او میسازد.چنین حالتی جز با سیراب شدن دل و روح انسان از یاد خداوند امکان پذیر نیست.چون در حقیقت یاد و توجه باو بمتزله "هوایی"است که حیات  جسم جز با آن امکان پذیر نیست! هرچقدر بتوانی در ارتباط بااو صداقت و درستی بیشتری بکار بندی "جان" آرام تر و مصمم تری خواهی داشت."یاد" او در چنین شرایطی همانند شرابی است که موجب التیام همه آلام آدمی است.

آنکه بی باده کند جان مرا مست کجاست

وانکه بیرون کند از جان و دلم دست کجاست؟

@namazesobh