چرا لب تشنه

این روزها که نام شخصیتی چون علی بن ابیطالب ع در میان ما بیشتر برده میشود باین میاندیشم که چرا مرام او اینقدر در میان ما کمرنگ است؟!  چگونه است که درکنار دریا لب تشنه ایم؟! چه میشود که از یکسو در محافل ما بنام علی ع شور و هیجان برپاست اما همه ما از بوی خصلتهایی در آزاریم که هیچ نسبتی با علی ع ندارد؟  چرا صداقت و درستی و راستی و وفا و مهربانی و...اینقدر در میان ما غریب است؟!

بنظر میرسد یکی از دلایلش اینست که ما تشبه ظاهری و سطحی و قشری را کافی دانسته و از ارتباط باطنی و عمیق فراموش کرده ایم.گمان کرده ایم که کافی است بنام علی ع شعری بخوانیم و تبریکی بگوییم و درنهایت مبالغی هم خرج کنیم! در حالی که اینها فقط پوسته و ظاهر قضیه است.علی  برای ما اسطوره ای دست نیافتنی است در حالیکه او حقیقتی است که باید از او الگو بگیریم.تشبه واقعی به علی چگونه است؟ او فرمود که حاضرنیستم باندازه سرسوزنی به مورچه ای ظلم کنم و لو بقیمت همه آنچه در عالم است! تشبه واقعی در اینست که اینچنین مراقب نفس خود باشیم و نگذاریم این گوهر ارزشمند آلوده به ظلم و ستم شود! علی ع برای پیروزی ظاهری برخصم ارزشی قایل نبود و برای لحظه ای حاضرنشد نیتش آلوده به شرک شود. اوبه صراحت فرمود: لااری اصلاحکم بافسادنفسی! یعنی حاضرنیستم برای اصلاح دیگران به نفس خودم آسیب برسانم! کاش از مولایمان اهمیت و ارزش نفس انسانی خود را میآموختیم تا اینچنین از حقیقت انسانی خود دور نمی ماندیم!

گفت من تیغ از پی حق میزنم

بنده حقم نه مامور تنم...

@namazesobh