ازقربانی تاعید

شاید در نگاه نخست ارتباطی میان قربانی و عید بنظر نرسد اما تامل در این دو واژه مارا به نقاط جالبی نزدیک میسازد!  اگر توجه کنیم که یک ارتباط معکوسی میان توجه به خود و توجه به خدا وجود دارد و هرچه آدمی بیشتر دچار خودیت میشود بیشتر از خدا دور میشود،آنگاه معلوم میشود که برای تقرب به او ،خودیت و منیت باید "قربانی"شوند. آمادگی برای قربانی به معنای آمادگی برای فرمانبری است.آنهم چنان فرمانبری خالصی که از هستی خودش هم در مقابل او میگذرد و صدالبته میداند که این مولا جز به مصلحت او کاری انجام نمیدهد لذا باکی از انجام فرمانش ندارد.نمونه قرآنیش حضرت اسماعیل ع است که علیرغم دشواری فرمان(بانظر به ظاهر) لکن چون ایمان به پروردگار دارد به پدر میفرماید: یاابت افعل مآتومر ستجدنی ان شاا..من الصابرین .یعنی پدرم ماموریت خودت را بانجام برسان.مرا صابر خواهی یافت.سوره صافآت آیه ۱۰۳ و او اینچنین از این امتحان بخوبی عبور میکند و این موفقیت است که "عید" ایجاد میکند. اینجاست که میتوانی همه خودیت ها و منیت ها که سرمنشا طغیان و شرک است را  قربانی کنی.پس هرچه قربانی تو فربه تر باشد گام بلندتری برداشته ای و بیشتر برای "عید" آماده شده ای!

خویش فربه مینماییم از پی قربان عید

کاین قصاب عاشقان بس خوب وزیبا می. کشد.

@ namazesobh